Ислом дини тинчлик дини саналади. “Ислом” сўзи ўзи ҳам “тинчлик”, “омонлик”, “бўйсуниш” деган маъноларни англатади. Қуръони каримда Аллоҳ таоло инсонлар ўртасида тинчлик ва тотувлик бўлишини амр этади: “Албатта, мўминлар бир-бирларига биродардирлар. Бас, биродарларингиз ўртасини яраштиринглар ва Аллоҳдан қўрқинглар, шояд раҳм қилинсангиз.” (Ҳужурот сураси, 10-оят)

Бу оятдан англашиладики, Аллоҳ мўминларни бир-бирига биродар қилган. Биродарлар эса ўзаро тинчликда, меҳр-оқибатда яшашлари лозим. Ислом нафақат мусулмонлар ўртасида, балки барча инсонлар билан ҳам тинч-тотув яшашни тарғиб қилади.

Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам тинчлик ва осойишталикнинг энг улуғ неъмат эканини кўп маротаба таъкидлаганлар. Ул зот дедилар: “Кимки тонгда хавфсизликда, танаси соғ, куни учун етарли ризқ билан уйғонса, демак у гўёки бутун дунёга эга бўлган кишидир.” (Термизий ривояти)

Демак, тинчлик – бу бойликдир. Уруш, жанжал, нотинчлик жойлашган жамиятда на илм бўлади, на ибодат, на меҳнат баракали бўлади. Ҳатто намоз каби муқаддас ибодат ҳам хавф-хатар бўлган жойда энгилроқ шаклда адо этилади. Бу ҳам исломда тинчликнинг нақадар муҳимлигини кўрсатади.

Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам мусулмонларни доимо саломлашишга, тотувликка чақирганлар. У зот: “Саломни кўпайтиринглар, ўрталарингизда муҳаббат пайдо бўлади” – деганлар.

Бу ҳадисдан англашиладики, тинчлик ва муҳаббат – салом билан бошланади. Салом эса исломнинг белгиларидан биридир.

Хулоса:

Бугун биз тинч ва осойишта юртда яшаяпмиз. Бу – Аллоҳнинг катта неъмати. Қуръони каримда айтилганидек, Аллоҳ таоло бир қавмни тинчликда сақлайди, агар улар шукр қилса. Шунинг учун ҳар бир мусулмон юрт тинчлиги, эл осойишталиги учун доимо дуо қилиб юриши, ўз амаллари билан тинчликни сақлаши керак.

“Эй Аллоҳ! Бизнинг юртимизни тинч, халқимизни осойишта қил. Қалбларимизга меҳр, тилимизга салом, юрагимизга раҳмат ато этгин.”

Тинчлик ва осойишталик ҳар бир инсоннинг энг катта орзуси, ҳар бир жамиятнинг энг муҳим эҳтиёжидир. Тинчлик бўлмаса, ҳаёт издан чиқади, тараққиёт тўхтайди, одамлар хавотирда, жамият эса нотинчликда яшайди. Шу боис, тинчликни сақлаш, уни қадрлаш ва асраш – ҳар бир фуқаронинг муқаддас бурчидир.

Осойишталик – бу нафақат урушсиз ҳаёт, балки ички тотувлик, ижтимоий барқарорлик, меҳр-оқибат, бирдамлик муҳитидир. Ҳар бир юртда ижтимоий осойишталик бўлса, халқ эркин яшайди, болалар бемалол ўқийди, меҳнаткашлар тинч меҳнат қилади, давлат эса ривожланади.

Бугунги кунда юртимизда тинчлик ва осойишталик ҳукм сурмоқда. Бу – халқимизнинг огоҳлиги, бирдамлиги, раҳбариятимизнинг оқилона сиёсати натижасидир. Тинчлик туфайли биз кенг имкониятларга эга бўляпмиз: илм-фан ривожланмоқда, ёшларга кенг йўл очилмоқда, иқтисодиёт юксалмоқда.

Тарихга назар солсак, тинчликнинг қадрига уруш йилларида етганмиз. Тинчлик ўз-ўзидан эмас – уни асраш, қадрлаш ва унга ҳисса қўшиш зарур. Шунинг учун, ҳар биримиз ўз юрти, ўз оиласи, ўз маҳалласи тинчлиги учун масъулиятли бўлишимиз керак.

Тинчлик ва осойишталик – энг улуғ неъмат. Уни йўқотгач эмас, бор пайтда қадрлаш керак. Шундай экан, ҳар биримиз огоҳ ва ҳушёр бўлиб, юртимиз тинчлигини сақлашга, бирдамлик ва тотувликни мустаҳкамлашга ҳисса қўшайлик.

Муҳиббуллоҳ Ҳудайбердиев,

Тўрақўрғон туман бош имом хатиби